کاراکترهای فیلم نیز هیچکدام جذاب و قابل درک نیستند. البته فیلمی درباره ماجراهای چند آدم بد می‌تواند دیدنی باشد، اما به شرطی که این کاراکترها بتوانند کنجکاوی مخاطب را تحریک کنند یا حداقل، یک خصیصه جالب یا «متفاوت» داشته باشند که در فیلم «ثبت با سند برابر است»، چنین اتفاقی نمی‌افتد. ساخت فیلمی درباره آدم‌های بد، کار هر کسی نیست و نیازمند یک دیدگاه هنری کاملا «متفاوت» است، عاملی که بهمن گودرزی از آن بی‌بهره است.
فیلم «ثبت با سند برابر است» را می‌توان یک فیلم کمدی مردانه، مانند فیلم‌های The Hangover دانست. در این فیلم‌ها، زنان یا شخصیتی کاملا فرعی و بی‌اهمیت دارند یا قطب منفی فیلم هستند و به تکرر از آن‌ها، به عنوان ابزاری برای ایجاد شوخی‌های جنسیتی استفاده می‌شود و «ثبت با سند برابر است» نیز از این قاعده مستثنا نیست. فیلم گاهی سعی می‌کند تا اشارات اجتماعی نیز داشته باشد و حتی در انتها، کمی به سمت شعارگرایی می‌رود که هیچکدام نه باعث ایجاد طنز در فیلم شده‌اند، نه سرگرم‌کننده هستند، نه توجه تماشاگر را جلب می‌کنند و نه اهمیتی دارند.
استفاده از موسیقی نیز در فیلم چندان خوب نبوده است و به تجربه تماشای فیلم، به شکل جدی ضربه زده است. فیلم از نظر فیلمبرداری و تدوین و صداگذاری نیز حرفی برای گفتن و نکته خاص و «متفاوتی» ندارد و حتی می‌توان آن را از نظر فنی، فیلمی بسیار ضعیف دانست.
نکته منفی دیگر فیلم، بازیگران آن هستند. در کل بازیگران انتخاب شده، کمی برای نقش‌هایشان مسن هستند. دیگر مجید صالحی، امین حیایی، فرزاد حسنی و سپند امیر سلیمانی را نمی‌توانیم به عنوان چند مرد سی و خورده‌ای ساله تصور کنیم، هر چند که هیچکدام واقعا بد بازی نکرده‌اند. محمدرضا شریفی‌نیا و مهران رجبی نیز نقش‌هایی را بازی کرده‌اند که هیچ «تفاوتی» با دیگر نقش‌هایشان در آثار دیگر ندارند. سحر قریشی نیز اگرچه نقش بهتری را به دست آورده، اما مانند همیشه، عملکرد ضعیفی را به جا گذاشته است و دیدن او به عنوان بازیگر، جذابیتی ندارد. پوریا پورسرخ نیز در مدت زمان کمی که جلوی دوربین است، با بازی بسیار بد خود، باعث شد تا فیلم از نظر کیفی، چند درجه سقوط کند. در میان بازیگران، شاید بتوان از بازی‌های فرزاد حسنی و مجید صالحی یاد کرد. در صورت داشتن یک فیلمنامه و کارگردانی بهتر، بازی این دو نیز قطعا لذت‌بخش‌تر میشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر